Rasy psów: Seter irlandzki

Seter irlandzki jest powszechnie uważany za jedną z najpiękniejszych ras psów. Trudno się dziwić temu poglądowi, ponieważ połączenie majestatycznego i inteligentnego wyglądu tego psa wraz z jego pięknym, rudym umaszczeniem tworzy iście zabójcze połączenie.

Pochodzenie

Mimo swojej nazwy, setery irlandzkie tak naprawdę nie pochodzą z terenów Irlandii, a z Europy południowej – Francji, Włoch i Macedonii. Z Irlandią łączy je pochodzenie od irlandzkiego spaniela wodnego, którego krzyżowano z seterem angielskim, springer spanielem i pointerem. Setery są psami typowo myśliwskimi, dlatego też na początku historii rasy kierowano się głównie względami praktycznymi, a kwestie wizualne schodziły na dalszy plan. Warto w tym miejscu wspomnieć, że nazwa „seter” pochodzi z angielskiego „to set”, psy te bowiem po wypatrzeniu zwierzyny po prostu siadały, wyczekując na przybicie myśliwego.

Wygląd

Setery irlandzkie są typowymi psami średniej wielkości. Ich wysokość to około 60-70 centymetrów, natomiast waga waha się w granicach 25-32 kilogramów. Psy nie są szczególnie mocno umięśnione, mają jednak zgrabną, nieco atletyczną budowę ciała, co zawdzięczają domieszce krwi chartów. Seter posiada umięśnione i mocne kończyny, nieduże łapy o wyraźnie zaznaczonych palcach oraz smukłą, wyraźnie wysklepioną głowę. Zdecydowanie najbardziej charakterystycznym elementem wyglądu setera irlandzkiego jest jego szata. Prawidłowo sierść powinna być mahoniowa lub kasztanowa. Kiedyś prawidłowe było również umaszczenie nakrapiane, jednak obecnie tolerowane są tylko dwa wyżej wymienione kolory. Niestety ta piękna sierść ma skłonność do obfitego wypadania, a co się z tym wiąże, seter wymaga codziennego szczotkowania. Włosie setera wygląda pięknie jedynie wtedy, gdy jest zadbane. Nie jest to więc pies nadający się dla kogoś, kto nie ma możliwości lub ochoty na poświęcanie takich ilości czasu na pielęgnację pupila.

Seter irlandzki - dla kogo?

W obecnych czasach setery praktycznie już nie są wykorzystywane jako psy myśliwskie, jednak ich potrzeby związane z ogromną ilością ruchu i wybiegania się na świeżym powietrzu pozostały niezmienne. Podobnie niezmienny pozostał instynkt myśliwski setera, co powoduje, że czasem gdy zobaczy on dzikie zwierzę lub ptaka, może po prostu zignorować właściciela i rzucić się w pogoń za zwierzyną. Jeżeli nie przeszkadza nam temperament oraz konieczność wzmożonej opieki nad seterem, wówczas zyskamy niezwykle żywiołowego i inteligentnego towarzysza.