Na łamach naszego bloga wielokrotnie wspominaliśmy już o chorobach, które są wyjątkowo groźne dla czworonogów. W dzisiejszym artykule poruszymy temat kolejnej z nich - parwowirozy. Jak się objawia, jak ją leczyć? Zapraszamy do lektury.
Na samym wstępie warto podkreślić, że parwowiroza zaliczana jest do chorób śmiertelnych. Narażone na nią są przede wszystkim szczenięta w wieku od 6 tygodnia do 6 miesiąca życia. Nie znaczy to jednak, że starsze psy nie są zagrożone. One również mogą zachorować jeśli nie zostały wcześniej zaszczepione.
Parwowiroza jest wywoływana przez parvovirus. To choroba przenoszona drogą kropelkową przez kontakt z chorym psem lub jego odchodami. Każdy pies, który przeszedł przez parwowirozę jest jej nosicielem przez około 3 miesiące. Co ciekawe, wirus jest w stanie przetrwać na przedmiotach i w pomieszczeniach w temperaturze pokojowej nawet kilka lat, jest wrażliwy przede wszystkim na niskie temperatury.
Parvovirus namnaża się w kosmkach jelitowych, a w przypadku piesków kilkutygodniowych także w mięśniu sercowym. Łatwo dochodzi do zarażenia innych zwierząt, ponieważ jest wydalany wszystkimi drogami: z kałem, moczem, wymiocinami, a nawet śliną.
Choroba może przyjąć dwie postaci: sercową bądź jelitową, jednak pierwsza z nich występuje niezwykle rzadko i dotyczy najmłodszych osobników. Postać jelitowa ma natomiast sprecyzowane objawy. Rozpoczyna się brakiem apetytu, łaknienia, lekkim osłabieniem i biegunką. Z każdym dniem objawy te ulegają nasileniu . Kał przyjmuje postać wodnistą o charakterystycznym, nieprzyjemnym zapachu. Piesek stopniowo odwadnia się i słabnie. Bez leczenia drastycznie chudnie, a śmierć następuje już nawet po 2-3 dniach.
Parwowiroza to bardzo groźna choroba - śmiertelność wynosi 70%, bez podjętego leczenia niemal 100%. Starsze psy chorują znacznie rzadziej i przechodzą ją o wiele łagodniej. Mimo wszystko nie należy lekceważyć objawów, które w dłuższej perspektywie mogą mieć ogromny wpływ na stan zdrowia czworonoga.
Leczenie parwowirozy jest bardzo trudne i często nie przynosi oczekiwanych efektów. Kiedy zauważymy niepokojące objawy, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem weterynarii. Kluczowe jest nawadnianie za pomocą kroplówek, nie należy podawać psu jedzenia ani picia. Wprowadzenie lekkostrawnych posiłków zalecane jest stopniowo. Po odbyciu choroby konieczne jest odkażenie mieszkania - jak wspominaliśmy wcześniej, wirus dobrze radzi sobie w temperaturze pokojowe i jest groźny nawet przez kilka lat.
Podstawowym sposobem na zapobieganie parwowirozie jest szczepienie, które odbywa się w 6., 8. i 12. tygodniu życia psa. Powinno się je powtarzać co rok. Należy pamiętać, że po szczepieniu znacznie spada odporność pieska, dlatego wskazane jest unikanie np. trawników miejskich, gdzie inne psy załatwiają swoje potrzeby fizjologiczne.
